Aldridge leent van vele, ogenschijnlijk tegenstrijdige figuratieve talen; botanische illustraties, behang-ontwerpen, veldgidsen, abstractie, maar ook van renaissanceschilderkunst. Deze talen gaan niet gemakkelijk samen. In sommige opzichten voegt het spanning en verrassing toe om deze samen te laten werken in een coherent geheel. Bij het maken van zijn werk, past hij verschillende strategieën en processen toe. In het doek ligt niets op voorhand vast. Ieder schilderij begint met een element van toeval. De basis van het werk wordt gelegd door het gieten en spuiten van inkt en verf. Het resultaat suggereert een startpunt op het doek. Elke volgende beslissing is een reactie op de vorige en zo evolueert het beeld vanzelf. Dit proces stelt Aldridge in staat om op een intuïtieve manier een ongecontroleerde dialoog aan te gaan met het werk. Hij is constant op zoek naar het moment waarop het schilderij zichzelf ontmoet, zichzelf voortbrengt.

“Elke beslissing is een reactie op de vorige en zo evolueert het beeld vanzelf. Dit proces stelt mij in staat om op een intuïtieve manier een ongecontroleerde dialoog aan te gaan met het werk. Ik ben constant op zoek naar het moment waarop het schilderij zichzelf ontmoet, zichzelf voortbrengt.”

Voor het werk ‘Slow Burn’ heeft Aldridge nagedacht over het tempo en de snelheid van het schilderij. Niet alleen in relatie tot de lange tijd die hij heeft genomen om het werk te creëren maar ook hoe de elementen van tempo en snelheid in het schilderij naar voren komen. Het omkeren van de wolven suggereert de onmiddellijke snelheid van het vallen. Tegelijkertijd, suggereren ze het tegenovergestelde en lijken ze in rust te zweven. Op die manier bevat het werk alle elementen van de conventionele landschapsschilderkunst en is het toch alles behalve conventioneel. Het is iets anders. Het gebruik van repetitieve elementen, meer bekend van de traditie van mechanische reproductie, creëert in ‘Slow Burn’ een langzamer bewegend tempo. De puntjes onder de ogen van de vogels, bijvoorbeeld, vormen samen een zachte, voortslepende stroom. Deze vormen verwelkomen de toeschouwer en leiden hem het werk naar binnen. Door de grootte van het doek wordt de toeschouwer echter steeds om het werk heen geleid, iedere keer met verassende invalshoeken en nieuwe focuspunten.

Dit is vergelijkbaar met de reis die Aldridge ervaart wanneer het schilderij zich aan hem onthult tijdens het maakproces: soms snel, soms heel langzaam.

De vogels zijn de hoofdpersonages van het doek. Aldridge heeft gemerkt dat bij het schilderen van de ogen een natuurlijk focuspunt ontstaat. Hij wilde spelen met het idee dat er in de wereld van schoonheid en decoratie een connectie gemaakt kan worden die vreemd, oncomfortabel of zelfs schokkend kan aanvoelen. In andere werken gebruikte Aldridge vaak een klodder rode verf om te suggereren dat de vogels bloed spuwden. Dit had eenzelfde uitwerking. Tegelijkertijd demonstreert dit ook de taal van het schilderen. Uiteindelijk gaat het slechts om een klodder verf of een stipje pigment op de punt van een penseel. Maar samen vormen die het bewijs van één waar moment in tijd, één ware beweging.

Verder houdt Aldridge zich bezig met gelaagdheid in zijn werk. Hij is geïnteresseerd in herhaling en hoe dit een stip of een schematische bloem kan transformeren in iets dat verdergaat dan slechts de oppervlakte. Op die manier ontspinnen zulke illustraties zich tot een vreemde aanwezigheid in het schilderij. Daarnaast komt gelaagdheid komt terug in de beeldspraak van het werk. Het schilderij lijkt aanvankelijk wazig, maar stelt zich dan scherp om vervolgens weer focus te verliezen. Zo onthult het werk zich gaandeweg steeds weer opnieuw. Voor Aldridge is het daarom moeilijk te doorgronden of het werk af is. Wanneer is het te veel? Hij weet dat het gebruik van de verkeerde beelden de geloofwaardigheid zal aantasten. Dan zal hij onvermijdelijk opnieuw moeten beginnen. Het schilderij vraagt om focus en constante reflectie van Aldridge. De grootte van het werk vraagt hetzelfde van de toeschouwer. Immers, laat het doek zich onmogelijk in één blik vangen. Alleen met focus en reflectie laat ‘Slow Burn’ zich onthullen.

“Als ik het verkeerd heb, zullen de beelden instorten en niet meer geloofwaardig zijn en zal ik van vooraf aan moeten beginnen. Dat vraagt ​​om reflectie en focus en met de omvang van dit werk wordt dat ook van de toeschouwer gevraagd. Het beeld kan namelijk niet in één keer geïnterpreteerd worden .”

Afgebeeld is een detail.
Gemengde techniek op doek (2022).