“Hoe de sculptuur van Hans Hovy in elkaar zit, hoe de brokken steen als figuur zijn samengevat, is bijzonder. Het zijn het soort detailleringen waarmee de huid van gesteente vol zit, die ons toeschouwers dwingt er ook in close-up naar te kijken. Het ding is een sierlijk kleinood maar de titel ervan is King of Sculpture II. Toe maar. Ik wilde net schrijven dat het beeld zo wulps is als een bloemstuk en zag toen pas de ondertitel: Memories of Kew Gardens. Zo werd het werk toch nog een mise-en-scène – een assemblage van eigenaardige stukken steen die wonderlijk bewerkt waren. Het beeld kreeg iets van een vertelling ook. Kew Gardens zijn de fameuze botanische tuinen bij Londen. Met deze sculptuur en ook andere die ik gezien heb, is duidelijk hoezeer Hans Hovy in allerlei grilligheden van vorm is geïnteresseerd is. Zo werkt zijn verbeelding. Om het onwaarschijnlijke te zien in de morfologie van planten kun je in Kew Gardens terecht.” (Rudi Fuchs, De Groene Amsterdammer, 6 november 2019)

De serie Sculptissimo was 2014 – 2015 in het Kunstmuseum Den Haag te zien.  “De zachte, speelse vormen in witte en zachtroze tinten doen aaibaar aan. Voor zijn serie Sculptissimo koos Hans Hovy (Amsterdam, 1953) voor de zachte en licht doorlatende steensoorten speksteen en albast. De kunstenaar heeft met een enorme precisie gehouwen, geboord, geraspt en geschuurd. De sculpturen doen denken aan de glooiingen van het lichaam. Ze zijn sensueel en spannend, maar ook geheimzinnig en grappig.”

Tekst van het Kunstmuseum Den Haag.

“In die soorten steen kan de beeldhouwer hakken, beitelen, krassen, schrapen, schuren, slijpen. De vormen die hij zo losmaakt in het gesteente worden ten slotte gepolijst en gewreven. Dan gaat steen soms zacht glanzen als fluweel. Soms wordt albast zo dun dat er licht in gaat gloeien. Als ik deze verschuivingen in de ook breekbare steen zo zie, met dat chiaroscuro, begin ik me onvermijdelijk de zorgvuldigheid voor te stellen waarmee de beelden gemaakt worden, het passen en meten van stukken die moeten passen om te blijven staan – terwijl het precaire van de verbindingen toch een wezenlijk aspect is van de eigenaardige expressie van het werk.” (Rudi Fuchs, De Groene Amsterdammer 2019)